مگذار که عشق، به عادتِ دوست داشتن تبدیل شود !

مگذار که حتی آب دادنِ گل‌های باغچه، به عادتِ آب دادنِ گل‌های باغچه بدل شود !

عشق، عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتنِ دیگری نیست، پیوسته نو کردنِ خواستنی‌است که خود پیوسته، خواهانِ نو شدن است و دیگرگون شدن.

تازگی، ذاتِ عشق است و طراوت، بافتِ عشق. چگونه می‌شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت و عشق همچنان عشق بماند ؟

عشق، تن به فراموشی نمی‌سپارد، مگر یک بار برای همیشه.

جامِ بلور، تنها یک بار می‌شکند. می‌توان شکسته‌اش را، تکه‌هایش را، نگه داشت. اما شکسته‌های جام، آن تکه‌های تیزِ برَنده، دیگر جام نیست.
احتیاط باید کرد. همه چیز کهنه می‌شود و اگر کمی کوتاهی کنیم، عشق نیز.
بهانه‌ها جای حسِ عاشقانه را خوب می‌گیرند ...

بخشی از کتاب « یک عاشقانه آرام »، اثر « نادر ابراهیمی ».

نوشته های دیگران ()